Het is natuurlijk onzin dit deel twee te noemen. Er is zoveel langsgegaan sinds “deel 1”. Twee vaccinaties met Astra Zeneca verder. De tweede keer door de huisarts. Stoeltje in een sportzaal hier om de hoek. Zestigers op een rijtje op anderhalve meter voor de deur. Mondkapjes. Natuurlijk mondkapje. De een nog modieuzer dan de andere. Ik een zwarte lap die ik in mijn broek of jaszak meeneem. Af en toe gewassen. Gedragen in openbaar vervoer en supermarkt. Benauwdheid tijdens lange ritten. Ieder geschikt moment onder de kin getrokken. Voor frisse lucht. Om te ademen. In het achterhoofd dreiging voelen voor iets ongrijpbaars. Dat virus. Dat Lee trof vlak voor zijn 2e verjaardag. Op die dag het ziekenhuis in. Rare verjaarsvisite. Bijna te lang geleden om nog te weten hoe het was. Werd ook al aangekondigd. Als je het nu niet vastlegt gaat het verloren. Zoom-sessie met een paar anderen. Er over praten. Vlak voor pasen. Zal nog in de agenda hangen. Erbarme dich.